گل درمانی باخ
در دهه ۱۹۳۰، دکتر «ادوارد باخ»، مشاهده کرد که بعضی از بیماران غالبا نشانه های عاطفی خویش را پیش از دچار شدن به امراض جسمانی بروز می دادند.
این علایم شامل ترس، افسردگی، نگرانی و دلهره بود. همچنین وی دریافت آنانی که دچار نشانه های هیجانی بودند، توانایی چندانی برای رویارویی با بیماری های جسمانی یا رهایی از آن ها را نداشتند. وی اذعان داشت که بین جسم و روح ارتباط تنگاتنگی هست و مطمئن شد که از طریق مداوای عوامل عمده عاطفی می شود از بروز امراض جلوگیری کرد و یا به درمان آن ها پرداخت. او با استفاده از عصاره گل ها، شروع به مداوای بیماران کرد. سرانجام به ۳۸ گل نجات بخش دست یافت که امروز به گل درمانی «باخ» شهرت یافته اند.
این روش بیش تر برای درمان آشفتگی ها و اختلالات عصبی و عاطفی و روانی و همچنین درمان بیمارهای جسمی مفید می باشند. به عنوان مثال بیماری فوبیا (ترس)، بی ارادگی و ضعف تصمیم گیری، بی اعتقادی و سستی ایمان، اوهام و افکار وسواسی و امراض جسمی از این روش قابل درمان می باشند.
در رفع بلوکه های چاکراهی از روش گل درمانی باخ نیز استفاده می شود.